เจ้าพระรามราชรามางกูร (ลาว: ເຈົ້າພຣະຣາມມະຣາຊຣາມາງກູຣ) เป็นขุนโอกาส (เจ้าโอกาส) หรือเจ้าเมืองธาตุพนมเมืองกัลปนา (เวียงพระธาตุหรือพุทธศาสนานคร) องค์แรกจากราชวงศ์เวียงจันทน์ ปกครองราวหลัง พ.ศ. 2325-2360 สมัยธาตุพนมเป็นส่วนหนึ่งของอาณาจักรเวียงจันทน์[1] เกิดในสมัยสมเด็จพระเจ้าไชยเสฏฐาธิราชที่ 3 หรือสมเด็จพระเจ้าสิริบุนสาน (ครองราชย์ราว พ.ศ. 2294-2322) มีหน้าที่รักษาพระธาตุพนมและปกครองข้าโอกาสหรือข้าอุปัฏฐากพระธาตุพนม[2] สมัยสมเด็จพระเจ้านันทเสน (ครองราชย์ราว พ.ศ. 2325-2337) ถึงสมัยพระเจ้าอนุวงศ์ (ครองราชย์ราว พ.ศ. 2348-2371) แห่งเวียงจันทน์ เอกสารใบลานพื้นเมืองจันทะบูลี 2 ฉบับระบุว่าสมเด็จพระเจ้านันทเสนและสมเด็จพระเจ้าอินทวงศ์ (ครองราชย์ราว พ.ศ. 2337-2348) เสด็จลงตั้งเมืองธาตุพนม (พนมธาตุ) แล้วสถาปนาพระราชวงศ์คงหมายถึงเจ้าพระรามราชให้รักษาพระธาตุพนมแต่เมื่อครั้งเป็นกุมาร เอกสารชื่อเดียวกันอีกฉบับระบุว่าพระองค์ถูกสถาปนาโดยกษัตริย์เวียงจันทน์พระนามว่าพ่ออีหลิบซึ่งถูกยึดราชสมบัติจากสมเด็จพระเจ้านันทเสนและสมเด็จพระเจ้าอินทวงศ์ เจ้าพระรามราชเป็นต้นตระกูลรามางกูรในอำเภอธาตุพนม จังหวัดนครพนม และตระกูลรามางกูร (ຣາມາງກູຣ) หรือลามางกูน (ລາມາງກູນ) ในกำแพงนครเวียงจันทน์ ทรงร่วมสร้างอุโบสถวัดพระธาตุพนมและบูรณะวัดหัวเวียงรังษีร้างหรือวัดสวนสั่งเก่าริมโขงทิศหัวเวียงธาตุพนม[3]